هدف از خلقت انسان، عبودیت خداوند است که این هدف به صورت کامل در زمان ظهور امام زمان علیه‌السلام محقق خواهد شد.
خداوند متعال در قرآن کریم، هدف از خلقت جن و انس را عبودیت معرفی می‌کند،[1] ولی برخی معاندان آن را سوژه اسلام‌ستیزی خود قرار داده و می‌گویند: خداوند به این هدف خود نرسیده است؛ زیرا بیشتر مردم در جهان، یا کافرند و یا مشرک.
در جواب این شبهه باید به چند نکته دقت داشت:
نکته اول. هدف خداوند از خلقت، منحصر در عبودیت نیست، بلکه اهداف دیگری نیز داشته است.[2]
نکته دوم. نیاز به زمان در تحقق اهداف
بی‌تردید قرآن کریم از متقن‌ترین آموزه‌های دینی است و هرگز در آن باطل راه ندارد.[3] بر این اساس باید دنبال تحقق اهداف بود و از آنجا که هر هدفی باید در ظرف زمانی و گاه در ظرف مکانی خود اتفاق بیفتد، عبودیت و پرستش خداوند نیز موقعیت خاص خود را دارد. بنابراین باید چنین گفت:
یک. این هدف به طور خاص با وجود انسان کامل، محقق شده است؛ زیرا عبادت انسان کامل نیز می‌تواند مصداق عبودیت و پرستش خدا قرار گیرد. عبادت‌های امیرالمومنین علیه‌السلام، بلکه یک ضربه شمشیر آن حضرت در جنگ خندق، افضل از عبادت جن و انس دانسته شده است.[4] بنابراین با وجود چنین شخصیت‌هایی بی‌تردید عبادت و پرستش تا حدودی محقق شده است، هر چند بیشتر مردم کافر باشند.
دو. بر اساس برخی آیات و روایات، تحقق عمومی عبودیت و پرستش خداوند در زمان ظهور امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه محقق می‌شود. قرآن کریم در این زمینه می‌فرماید: «...يَعْبُدُونَني لا يُشْرِكُونَ بي شَيْئاً وَ مَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُون»؛[5] «...تا جایی که فقط مرا بپرستند، هیچ چیزی را شریک من نگیرند و کسانی که پس از آن کافر شوند، فاسقانند».
امام باقر علیه‌السلام، تفسیر این آیه را در زمان ظهور امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه می‌داند: «نَزَلَتْ فِي الْقَائِمِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ»؛[6] «این آیه، در مورد امام زمان از آل محمد علیهم‌السلام نازل شده است».
بنابراین تحقق عبودیت و نفی شرک، به طور عمومی، در زمان ظهور امام زمان علیه‌السلام محقق می‌شود، علاوه بر اینکه از ابتدای خلقت، این امر به شکل اجمالی محقق شد.
پی نوشت:
[1]. ذاریات: 56. «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ».
[2]. اهداف خلقت.
[3]. فصلت: 42.
[4]. ابن طاوس، علی بن موسی، اقبال الاعمال، دار الكتب الإسلاميه، 1409ق، چاپ دوم، ج1، ص467.
[5]. نور: 55.
[6]. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیرالقمی، دارالکتاب، 1404ق، چاپ سوم، ج1، ص14.