اقتداء به پاسدار اسلام

روز ولادت امام حسین(علیه السلام) به عنوان روز پاسدار نامگذاری شده است. پیرامون وجوه پاسداری که برآمده از شخصیّت و منش حضرت سیّدالشهداء(علیه السلام) وجود دارد در این نوشتار به نکاتی اشاره می‌کنیم.

حسین(علیه السلام)؛ پاسدار اسلام
همگان به این مطلب اذعان دارند که آنچه باعث شد دین اسلامی که می‌رفت تا با پلشتی‌ها و آلودگی‌های گوناگون حکومت یزید(لعنت الله علیه) از خاطره‌ها فراموش شود و به تاریخ سپرده شود، به وسیله قیام منحصر به فرد و معجزه گونه امام حسین(علیه السلام)، زنده و برای همیشه از آفات و آسیب‌ها بیمه شد. بیانات حضرت امام حسین(علیه السلام) در تشریح اهداف قیام خویش نیز مؤیّد این مطلب است چنانکه می‌فرمایند: «إنّى لَمْ اخْرُجْ أَشِراًو لابَطِراً وَ لا مُفْسِداً و لا ظالماً و انّما خرجتُ لِطَلبِ الاصْلاحِ فى امَّة جدّى أريدُ أَنْ آمُرَ بالمعروف و انْهى‏ عَنِ المنكر و أسيرَ بِسيرة جَدّى وَ أبى عَلى بن ابى طالب؛[1] من نه براى آسايش ‏طلبى و خودنمايى و نه براى فساد و ستمگرى خروج كردم؛ بلكه براى اصلاح امّت جدّم قيام نمودم. مى‏‌خواهم به معروف، امر و از منكر نهى كنم و به سيره و روش جدّم [رسول خدا (صلی الله علیه و اله)] و پدرم على‏ بن ابى‏طالب رفتار نمايم.»
دلیل این قیام تاریخی، شرایطی بود که در آن زمان برای دین اسلام و جامعه اسلامی به وجود آمده بود. لذا در تشریح شرایط نیز می‌فرمایند: «فَانَّ السُّنَّةَ قَدْ أُميتَتْ وَ البِدْعَةَ قَدْ احْيِيَتْ؛[2] (ما در شرايطى قرار گرفته‌‏ايم كه‏) سنّت پيامبر(صلّی الله علیه و آله) از ميان رفته و بدعت جاى آن را فرا گرفته است.» شاید به همین مناسبت است که پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله) خود را از حسین(علیه السلام) می‌دانسته و فرموده‌اند: «حُسَيْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاط؛[3] حسین از من است و من از حسین هستم. خدا دوست دارد كسی را كه حسین را دوست بدارد. حسین نوه‌ای از نوه‌ها[یم] است.»
اگر قیام حسینی نبود، شاید امروز نامی از پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله) نیز بر سر زبان نمی‌رفت! این مختصری از جنبه پاسداری امام حسین(علیه السلام) از اسلام! اینک به لزوم اقتداء به ایشان برای پاسداری از انقلاب اسلامی می‌پردازیم.

انقلاب؛ ادامه راه امام حسین(علیه السلام)
بهترین و مختصرترین دلیل برای اینکه انقلاب اسلامی ایران را باید شعاعی از قیام حسینی بدانیم آن است که تا امروز، یاد و نام امام حسین(علیه السلام) گره‌گشا و عامل پیش‌برنده آن بوده است. آکندگی نام و راه امام حسین(علیه السلام) در جبهه‌های 8 سال دفاع مقدّس، جلوه‌ای تمام‌عیار از وابستگی این انقلاب و نظام مقدّس به راه سیّد الشهداء است. بر همین اساس تشکیل مجموعه و سازمانی مجزّا در جهت پاسداری از این انقلاب و آرمان‌های ناب آن، اهمیّت و ارزشی فوق العادّه می‌یابد.

روش‌های پایداری حسینی
در این مختصر به یک نمونه از ویژگی‌های سبک حسینی در پاسداری اشاره می‌کنیم.
محوریّت معنویّت و ایمان
دعای عرفه امام حسین(علیه السلام) قبل از عزیمت به سمت کوفه، یکی از جلوه‌های بی‌همتای انس با پروردگار و عمق راهبردی قیام حسینی است. هم چنین فرصت خواهی از دشمن برای تلاوت قرآن و نماز، مؤیّدی دیگر بر این مسأله است. ایشان درباره دلیل این طلب فرصت، خطاب به حضرت عبّاس(علیه السلام) می‌فرمایند: «اِرْجَعْ اِلَیْهِمْ فَاِنِ اسْتَطَعْتَ اَنْ تُوَخِّرَهُمْ اِلى غُدْوَه وَ تَدْفَعَهُمْ عَنَّا الْعَشِیَّهَ لَعَلَّنا نُصَلِّىَ لِرَبِّنَا اللَّیْلَهَ وَ نَدْعُوهُ وَ نَسْتَغْفِرُهُ، فَهُوَ یَعْلَمُ اَنِّی کُنْتُ اُحِبُّ الصَّلاهَ لَهُ وَ تِلاوَهَ کِتابِهِ وَ کَثْرَهَ الدُّعاءِ وَ الاِسْتِغْفار؛[4] نزد آنان برگرد، چنانچه توانستى از آنان بخواه که جنگ را تا سپیده دم فردا به تاخیر بیاندازند و یک امشب را مهلت بگیر، تا در این شب به درگاه خداوند نماز بگذاریم و به راز و نیاز و استغفار بپردازیم خدا می‌داند که من نمازِ براى او و تلاوت کتابش(قرآن) و راز و نیازِ فراوان و استغفار را دوست دارم.»

نتیجه اینکه؛ سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و عموم مردم انقلابی، باید برای دفاع از انقلاب اسلامی که ادامه راه حسین بن علی(علیهماالسلام) است، سبک سیّد الشّهداء را به عنوان الگوی تمام عیار پاسداری از اسلام، رهرو راه خود قرار دهند.

پی‌نوشت
[1]. ابن نما حلى، جعفر بن محمد، در سوگ امير آزادى (ترجمه مثير الأحزان) - ايران ؛ قم، چاپ: اول، 1380 ش، ص28.
[2]. همان، ص112.
[3]. ابن حيون، نعمان بن محمد مغربى‏؛ شرح الأخبار في فضائل الأئمة الأطهار عليهم السلام‏، 363ق، محقق / مصحح: حسينى جلالى، محمد حسين‏؛ ناشر: جامعه مدرسين‏، مكان چاپ: قم‏، سال چاپ: 1409 ق‏، ج3، ص112.
[4]. ابو مخنف كوفى، لوط بن يحيى‏؛ وقعة الطفّ‏، 157ق، محقق / مصحح: يوسفى غروى، محمد هادى‏؛ ناشر: جامعه مدرسين‏، مكان چاپ: ايران؛ قم‏، سال چاپ: 1417 ق، ص195.