مگاپود، مرغی استرالیایی است که با توجه به نا توانی اش برای خوابیرن روی جوجه هایش ، خودش دستگاه جوجه کشی درست می کند.
در استرالیا مرغی شبیه بوقلمون، ولی از مرغ خانگی بزرگ تر نیست و در حدود یک و نیم کیلو وزن دارد. این مرغ را «مگاپود» نام گذاری کرده اند. مگاپود در بهارو تابستان هر چند روز یک تخم می گذارد. تخمهای این مرغ بزرگ و به اندازه نصف تخم شترمرغ است . هر تخمش در حدود ۲۵۰ گرم وزن دارد. اگر این مرغ بخواهد ده تای آن را تبدیل به جوجه کند، بایستی روی دو و نیم کیلو بخوابد که هم وزن آنها از وزن خودش بیشتر است و هم حجم آنها. پس از دادن مقدار حرارتی که مورد نیاز تخم ها برای جوجه شدن است عاجز است. ولی این مورد با اختراع دستگاه جوجه کشی ناتوانی خود را جبران می‌کند و این یکی از شگفتی های آفرینش است. این مرغ نیاز تخمهایش را به حرارت از کجا تشخیص می‌دهد؟ ناتوانی خود را از رساندن حرارت به تخم به مقدار نیاز از کجا تشخیص می دهد؟ امکان جوجه کشی را به وسیله دیگر از کجا تشخیص می‌دهد؟ ساختن چنین دستگاهی را که از که آموخته است و کدام مهندس دانشمند به او آموخته است؟ با چه زبانی آموخته است؟ مگاپود ابتدا گودالی را به قطر ۳ مترو عمق یک و نیم متر با پاهای بزرگ خود حفر می کند و برگها و گیاهانی را جمع می‌کند تا در آن جای دهد. گودال مانند قیف می شود. آب باران در آن جمع می‌شود و رطوبت به میزان مصرف آب در آن نگه داشته می‌شود. او گودال خود را از مواد اولیه پر می‌کند. کمی قبل از رسیدن بهار پرنده ی نر روزی چند بار این گودال را که مواد داخل آن در حالت تخمیر هستند به هم می‌زند تا بخار گودال تهویه شود و درجه حرارت دستگاه از ۳۳ درجه بالاتر نرود. گودال که آماده شد مگاپود در آن تخم گذاری می کند. این قدرت خداوند متعال است که به مگاپود اعطا کرده است.
اقتباس از کتاب نشانه هایی از او( نویسنده: سید رضا صدر)