وقوع انقلاب جمهوری اسلامی ایران زمینه را برای ایمان و عمل صالح که دو شاخص برای رسیدن به حیات طیبه هستند را فراهم کرد.
نوع نگاه انسان‌ها به زندگی نقش اساسی در جهت گیری‌ها، ارزش گذاری‌ها و رفتارهای خُرد و کلان دارد. تفاوت مکتب‌ها و فرهنگ‌ها ناشی از تفاوتی است که در تلقی آن‌ها نسبت به زندگی وجود دارد.
مکتب‌هایی که زندگی را در حصار زندگی دنیوی محدود می‌کنند و مکتب‌هایی که دامنه و چشم انداز زندگی را به آینده تا بی‌نهایت بسط می‌دهند، قطعا دو نوع فرهنگ و شیوه زیست را پیشنهاد می‌کنند. نگاه توحیدی به زندگی، سرشار از عمیق‌ترین و متعالی‌ترین باور نسبت به آغاز و انجام هستی است که «حیات» را حقیقتی مستمر و دارای مراتب تکاملی می‌داند و آن را برترین نعمت الهی و امانتی معنوی می‌شمارد.
در این دیدگاه، «زندگی پاک» زندگی‌ای است که از اقسام آلودگی‌ها مبرا بوده و فراتر از سطح دنیوی قرار بگیرد و حیات حقیقت وجود انسان را به خداگونه‌گی رسانده باشد .
دستیابی به این سطح از حیات، در گرو «ایمان» و «عمل صالح» است و هر زن و مردی می‌تواند زمینه رسیدن به آن را برای خود فراهم آورد: «مَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَىٰ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً»؛[1] «هر کس از مرد و زن کار نیکی به شرط ایمان به خدا به جای آورد ما او را به زندگانی خوش و پسنديده‌اى زنده‌اش مى‌داریم».
انقلاب جمهوری اسلامی ایران نیز بستر جامعه را برای رسیدن به حیات طیبه آماده می‌سازد، زندگی که در آن سعادت اجتماعی، استقلال و آزادی عمومی، عزت و امنیت، رفاه و اخلاق، علم و پیشرفت، آرامش روحی و اطمینان و بلاخره دنیا و آخرت تامین می‌شود.
البته رسیدن به این ویژگی‌ها، مشروط به ارتقای ایمانِ مبتنی برتعقل و تفکر، دارای ریشه‌های محکم در عمق جان انسان‌ها، همچنین مبتنی بر عمل صالح، کار و تلاش جهادی با صدق و اخلاق متناسب با نیازها و اولویت‌ها است.
پی نوشت:
[1]. نحل، آیه97.