ایجاد ترس و دلهره در قشر مذهبی و انقلابی و ایجاد فضای روانی منفی در ذهن جوانان این مرزوبوم نقشه‌ای است که دشمن از سال‌های قبل برای جامعه ایرانی کلید زده و هر روز زوایای مختلفی از آن ظهور و بروز پیدا می‌کند؛ از کشته‌سازی، بی‌حجابی و بی‌عفتی با شعار «زن، زندگی، آزادی» گرفته تا کشتن جوانان بی‌گناه، طلاب و مأموران نظامی؛ همان‌هایی که با غیرت و مردانگی کوشیدند تا اجازه ندهند چادری از سر زنان و دختران این مرزوبوم کنار رود یا ناموسی به تاراج هرزه‌ها برده شود.
حجاب و عفاف، که از مهم‌ترین مبانی زیربنایی دین اسلام می‌باشد، امروزه به یک مسئله سیاسی و فرهنگی تبدیل شده است؛ مسئله‌ای که سردمداران استکبار جهانی به خوبی از آن علیه ضربه زدن به حاکمیت کشورهای اسلامی از جمله ایران عزیز استفاده کرده‌اند.
در این میان عده‌ای از جوان فریب‌خورده نیز به تبعیت از تبلیغات رسانه‌ای دشمن، حیای دختران معصوم و پاک این مرزوبوم را مورد هدف قرار داده و با بی‌حیایی تمام، امنیت اخلاقی آنان را به مخاطره انداخته‌اند. چنین صحنه‌هایی سبب شده تا حمیّت و غیرت جوان‌های مؤمن و پاک ایران‌زمین تحریک شده، در مقابل این‌گونه حوادث ناموسی و حیثیتی بایستند و جان خود را فدا کنند. بنابراین هنوز کسانی هستند که واژه‌های غیرت، شرافت، عزت و مردانگی را معنا کنند.
اگر به عقب برگردیم و تاریخ را ورق بزنیم، خواهیم دید که واژه‌های عزت، شرافت و مردانگی در دفاع از ناموس به امروز و فردا اختصاص ندارد؛ بلکه از گذشته در پیکره جامعه ایمانی وجود داشته است. در حادثه عظیم قیام حسینی، امام علیه‌السلام فرهنگ‌سازی غیرت و حمیّت در حوزه عفاف و حجاب را در قبل و بعد عاشورا به نمایش گذاشت و با صدور فرمان برپایی خیمهها در کنار هم و کندن خندق به دور آن‌ها، ارزش دفاع از امنیت اخلاقی زنان را عملیاتی نمود و با فریادهای غیرتی خود قبل از شهادت، اصالت و ضرورت این امر مقدس را که در دنیای آن روز کم‌رنگ شده بود، به دشمن گوشزد کرد.
در آن هنگامی که دشمن قصد هجوم به خیمهها را داشت، امام آن‌ها را مورد خطاب قرار داد و فرمود: «ای پیروان آل ابی‌سفیان! اگر دین ندارید و از قیامت نمی‌هراسید، در دنیایتان آزاده باشید؟... من با شما می‌جنگم و شما با من نبرد می‌کنید. این زنان گناهی ندارند. پس تا من زنده هستم، از تعرض یاغیانتان به خانواده من جلوگیری نمایید و به خیمهها حمله نکنید».[1]
این جمله امام علیه‌السلام به قدری از جهت محتوایی پرمغز و غنی است که باید برای همه دوران تاریخ درس و عبرت باشد. آری! قومی که شهوات دنیا و رسیدن به هوا و هوس و پیروی از ائمه طاغوت و حاکمان زر و زور و تزویر را بر تقوا و پاکدامنی و دینداری ترجیح دهند، نه تنها دین و مسلمانی که حتی ابتدایی‌ترین اصول و شاخصه‌های انسانی را نیز از دست می‌دهند و همین تهی شدن سبب می‌شود تا در مقابل امام حق بایستند و برای کشتنش از هر راهی و به هر شکلی و هر جنایتی دست بزنند که نمونه کوچک آن، حمله به خیام حرم و اذیت و آزار بانوان و کودکان بی‌گناه بود.
پس از قیام عاشورا، این اندیشۀ حسینی (غیرت، شرافت، عزت و مردانگی) در جای‌جای جهان اسلام به یک فرهنگ همگانی تبدیل شد و جوانانی در گوشه و کنار عالم در راه دفاع از این ارزش الهی جنگیدند و جان خود را تقدیم کردند؛ از شهید علی خلیلی و مروه شربینی (بانوی محجبه آلمانی) گرفته تا شهید عزیزمان شهید حمیدرضا الداغی که در این راه جان خود را فدای ناموس این ملت نمودند؛ شهیدی که غیرت و شرافت، او را به قهرمانی در اندیشه این ملت تبدیل کرد و از او الگویی ممتاز برای جوانان این مرزوبوم ساخت؛ غیرتی که به گفته مادر گرامی‌اش، در همه دوران زندگی او ظهور و بروز داشت و همیشه اهل خانه را به حفظ ارزش و معرفت عمیق دینی توصیه می‌کرد.[2]
بهای چنین جان‌فشانی‌ها نمی‌تواند چیزی غیر از شهادت و بهشت باشد و چه زیبا این شهید عزیز مصداق اتم این روایت از امام کاظم علیه‌السلام قرار گرفت: «همانا بدن‌های شما را بهایی جز بهشت نیست. پس آن را به غیر بهشت نفروشید».[3]
تا زمانی که اندیشه شهدایی چون ناصر حاجی، مروه شربینی، محمد محمدی، علی خلیلی، حمیدرضا الداغی و... وجود دارد، واژه‌های غیرت، شرافت، عزت و مردانگی در شریان‌های این مرزوبوم ساری و جاری است، و چه زیبا شهید چمران فرمود که تا وقتی زنان و دختران معصوم ما مورد هجوم دشمنانند و پردۀ عفت آن‌ها دریده می‌شود... نباید صحنه نبرد را ترک نمود و باید لذت آسایش و آرامش را بر خود حرام کرد.[4]
پی‌نوشت:
[1]. مجلسی، بحارالانوار، ج45، ص51.
[2]. https://b2n.ir/h90597.
[3]. ابن‌شعبه حرّانی، تحف‌العقول، ص401.
[4]. https://b2n.ir/b03885.