یکی از کمترین حقوق اولیه ما نسبت به شهادت شهید مقاومت، اسماعیل حنیه، خونخواهی آن شهید است. چرا که فارغ از ابعاد این جنایت که بر مبنای نفوذ بوده یا هر احتمال دیگر؛ این حادثه در قلب محور مقاومت، یعنی ایران رقم خورده است.
مقدمه: ما در جهانی نفس می‌کشیم که به سکوت و تماشا در مقابل ریخته شدن خون هزاران کودک مظلوم بی‌گناه نشسته است!
وقتی پسر شهید مقاومت اسماعیل هنیه می‌گوید: «خون پدر من از خون کوچک‌ترین طفل فلسطینی رنگین‌تر نیست»، یعنی می‌خواهد اینگونه به جهانیان منعکس کند که خونخواهی از دشمن بشریت و کودکان یعنی اسرائیل غاصب، پیش از اینکه یک وظیفه دینی باشد، یکی از مهمترین و بدیهی‌ترین وظایف و حقوق اولیه انسانی است.
پس ما باید به این امر توجه داشته باشیم که نباید آنقدر در زندگی روزمره خودمان غرق شویم که از خونخواهی خون این شهید و تمامی شهدای راه مقاومت غافل شویم! کما اینکه جهانیان نیز در مقابل جنایات وحشیانه و کودک کشی‌های این رژیم غاصب سکوت نکرده‌اند. خون این شهدای مظلوم آنقدر پربرکت بوده است که در قلب بلاد کفر موجی از بیداری به پا کرده است. به طور مثال جنبش‌هایی در دانشگاه‌های آمریکا علیه محکوم ساختن جنایات بی حد و مرز این رژیم منحوس به راه افتاده است.
رهبر معظم انقلاب حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای حفظه الله نیز در پیام تسلیتشان، دست ما را برای خونخواهی باز گذاشته‌اند و فرموده‌اند: «شهید هنیه سال‌ها جان گرامی اش را در میدان مبارزه‌ای شرافتمندانه بر سردست گرفته و آماده ی شهادت بود و فرزندان و کسان خود را در این راه تقدیم کرده بود. او از شهید شدن در راه خدا و نجات بندگان خدا باک نداشت... ولی ما در این حادثه ی تلخ و سخت که در حریم جمهوری اسلامی اتفاق افتاده است، خون خواهی او را وظیفه خود می‌دانیم».[۱]
مقام شامخ ولایت با این فرمایش گوهربارشان، دوباره این رژیم غاصب و کودک کش را تهدید به خونخواهی و مجازات سخت کردند. چرا که این خونخواهی، هم ضامن امنیت ما است و هم موجب می‌شود دشمن با احساس ترس از انتقام و خونخواهی، دوباره دست به اقدامات جنایتکارانه بزرگ تری نزند.
حالا که بحث خونخواهی از شهید اسماعیل هنیه و سایر شهدای مظلوم مقاومت شد، می‌خواهیم گریزی به حوادث کربلا پس از قیام عاشورا بزنیم. الحمدالله ما در زمانه زندگی می‌کنیم که رهبرمان با اقتدار تام می‌تواند دستور به خونخواهی و انتقام از شهدای مقاومت بدهد. اما اهل بیت حضرت سیدالشهدا علیه السلام پس از واقعه عاشورا، آنقدر مظلوم واقع شده بودند که تنها با سلاح گریه و ندبه و سوگواری، نهضت امام حسین علیه السلام را زنده نگه داشته بودند. حضرت امام سجاد علیه السلام چنین روایت می‌کنند که در غروب روز عاشورا، وقتی که حضرت سیدالشهدا علیه السلام آخرین لحظات زندگی مبارکشان را سپری می‌کردند، من از هوش می‌رفتم و به هوش می‌آمدم. آن حضرت را در حالی دیدم که تیرهای بسیاری در بدن مبارکشان بود و به من فرمودند: «یَا وَلَدِی یَا عَلِیُّ وَ اللَّهِ لَا یَسْکُنُ دَمِی حَتَّى یَبْعَثَ اللَّهُ الْمَهْدِیَّ فَیَقْتُلَ عَلَى دَمِی مِنَ الْمُنَافِقِینَ الْکَفَرَةِ الْفَسَقَةِ سَبْعِینَ أَلْفاً» [۲] «خون من از جوشش نمی‌افتد تا مهدی من مبعوث شود و قیام کند و از منافقین هفتاد هزار نفر را به درک واصل کند تا خون من از جوشش بیفتد».
پی نوشت
[۱] فرمایشات مقام معظم رهبری حفظه الله، مورخ: ۱۴٠۳/۵/۱٠
[۲] مناقب آل ابی‌طالب، ج ۴، ص ۸۵