هرکه کارش بیش، امیدش بیشتر!

امید و کار و تلاش، رابطه‌ای متقابل دارند؛ یعنی کار و تلاش و دوری از تنبلی و کسالت، موجب امیدواری بیشتر می‌شود و هرچه امید بیشتر شود، انگیزه برای تلاش زیادتر می‌گردد. برخی از افراد تصور می‌کنند که رفاه و پول موجب امید می‌شود؛ اما چه بسا افرادی که از اقشار پردرآمد جامعه هستند، ولی هیچ امیدی نسبت به زندگی ندارند؛ زیرا غالباً برای به دست آوردن رفاه تلاش نمی‌کنند و وقتی زندگی آنها به بن‌بست می‌رسد، امید خود را از دست می‌‌دهند .

کسی که اهل ایمان باشد، در دنیا دنبال خوش‌گذرانی و تنبلی نیست و توقع زندگی بدون مشکل ندارد؛ چراکه خداوند متعال می‌فرماید: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ»؛[1] «ما انسان را در رنج آفریدیم [و زندگی او پر از رنج‌هاست]». چنین انسانی می‌داند که باید برای موفقیت در دنیا بکوشد و حاصل تلاش خود را برداشت کند؛ چنان‌که قرآن کریم می‌فرماید: «وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى»؛[2] «و اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست».

زندگی با سبک صحیح و الهی یعنی انسان در دنیا هم امیدوارانه تلاش کند، هم آماده هجرت به سرای آخرت و زندگی اخروی باشد؛ چنان‌که پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله می‌فرماید: «اِعمَل لِدُنياكَ كَأَنَّكَ تَعيشُ أبَدا، وَاعمَل لاِآخِرَتِكَ كَأَنَّكَ تَموتُ غَدا»؛[3] «براى دنيايت چنان كار كن كه گويى تا ابد زنده مى‌مانى و براى آخرتت چنان كار كن كه گويى همين فردا خواهى مُرد».

پی‌نوشت:
[1]. بلد: 4.
[2]. نجم: 53
[3]. شیخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ج3، ص156، ح3569.