خداوند، اساس ادیان توحیدی به‌ویژه اسلام را بر صلح و دوری از هر گونه خشونت، بنا نهاد؛ ولی برای جلوگیری از تکرار برخی جرم‌ها، کیفرهایی را نیز در نظر گرفته است.
هر چند برخی ادیان توحیدی و ابراهیمی؛ مانند یهود، به دلیل تحریفات، گرفتار خشونت‌هایی شده‌اند، ولی اساس همه ادیان، به خصوص اسلام، بر اساس امنیت و آرامش بنا شده است؛ بنابراین هرگز ادیان، زمینه‌ساز خشونت نخواهند بود.
صلح و آرامش، اساس دین
قرآن کریم، وظیفه تمام پیامبران را اقامه دین معرفی کرده[1] و دین از ابتدا نزد خداوند، اسلام بوده است[2] و اسلام همان تسلیم شدن در برابر دستورات و قوانین الهی می‌باشد. از سویی خداوند مؤمنان را نیز به صلح و دوستی سفارش کرده است[3] و بدون شک، نتیجه چنین قوانینی آرامش، امنیت، صلح و دوری از هر گونه خشونت خواهد بود.
از سویی روش پیامبر آخرالزمان، صلی‌الله‌علیه‌وآله و پیامبران ادیان ابراهیمی، همه بر اساس رحمت و عطوفت با مردم بود؛ زیرا قرآن کریم، آخرین پیامبرش را اینگونه می‌ستاید: «وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمين»؛[4] «ما تو را جز برای رحمت جهانیان نفرستادیم».
فلسفه وجود برخی کیفرها در دین
آری! بنای عقلا بر این است که قانون باید جامع و کامل بوده و پیش‌بینی‌های لازم را انجام داده باشد؛ بر این اساس ادیان توحیدی، به خصوص اسلام، کیفرها و مجازات‌هایی را وضع کرده است که انگیزه و هدف آن را می‌توان در موارد زیر خلاصه کرد:
یک. جلوگیری از تکرار جرم و جنایت در جامعه؛
دو. تشفی و تسلی خاطر کسانی که مورد ظلم واقع شده‌اند؛
سه. کنترل و تربیت بزهکاران و برقراری نظم در جامعه.
بنابراین از آنجا که قوانین اسلام، جامع و کامل است، از همان ابتدا اساس کار خود را بر جلوگیری از خشونت و ایجاد صلح و آرامش قرار داده است؛ ولی قوانین کیفری نیز وضع کرده تا جلوی زیاده‌خواهان ظالم را بگیرد.
پی‌نوشت:
[1]. شوری: 13.
[2]. آل عمران: 19.
[3]. بقره: 208.
[4]. انبياء: 107.