روز غدیر خم از بزرگترین اعیاد شیعیان؛ بلکه تمام مسلمانان جهان است که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله آن را یکی از اعیاد چهارگانه مسلمانان نامید.
هرچند برخی مخالفان، عید بودن غدیر را انکار می‌کنند؛ ولی با مراجعه به متون و منابع دینی، معلوم می‌شود که عید بودن آن، امری مسلّم و غیرقابل انکار است.
اهمیت غدیر، در آموزه‌های دین به‌خاطر اهمیت ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السلام است و امامت و ولایت حضرت به گونه‌ای بود که اگر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله آن را تبلیغ نمی‌کرد، اساس رسالت خدا محقق نمی‌شد.[1]
عید بودن غدیر
روز غدیرخم از بزرگترین اعیاد، نزد شیعیان است و دلیل آن هم، مجموعه روایاتی که از سوی پیامبر و اهل‌بیت علیهم‌السلام رسیده است که به برخی اشاره می‌شود:
یک. پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: «الْأَعْيَادُ أَرْبَعَةٌ الْفِطْرُ وَ الْأَضْحَى وَ الْغَدِيرُ وَ يَوْمُ الْجُمُعَةِ»؛[2] «عیدها، چهار روز است؛ فطر، قربان، غدیر و روز جمعه».
دو. امام رضا علیه‌السلام خصوصیات و فضائل متعددی از روز غدیرخم را بیان می‌کند که همه آنها نشان دهنده عید بودن این روز است؛ مانند: روز زینت و آراستگی، روز تبسم و لبخند، روز عبادت و خوشحال نمودن مؤمنان و... .[3]
سه. در دیگر روایات از این روز به‌عنوان «عیدُاللهِ الاَکبَر»؛[4] «يَوْمُ عِيدِ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّد صلی‌الله‌علیه‌وآله»؛[5] و «والاترین و با شرافت‌ترین عیدها».[6] یاد شده است.
علاوه بر روایات شیعه، کلمه «عیدالغدیر» در برخی از متون اهل‌تسنن نیز وجود دارد؛ هرچند بعد از بیان، اساس غدیر را زیر سؤال می‌برند؛[7] بنابراین از به کار رفتن «عیدالغدیر» در لابلای کتب اهل‌تسنن، مشهور بودن آن نیز هویدا می‌شود.
بنابراین مجموعه روایات، دلیل بر عید بودن این روز است؛ هر چند برخی از معاندان، سعی دارند به پیروی از افرادی هم‌چون ابن‌تیمیه، آن را مخفی کنند.
پی‌نوشت:
[1]. مائده: 67.
[2]. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، داراحیاءالتراث العربی، ج86، ص276.
[3]. ابن‌طاووس، علی‌بن‌موسی، اقبال‌الاعمال، دارالکتب الاسلامیة، ج1، ص464.
[4]. طوسی، محمدبن‌الحسن، تهذیب الاحکام، دارالکتب الاسلامیه، ج3، ص143.
[5]. ابن‌طاووس، علی‌بن‌موسی، اقبال‌الاعمال، دارالکتب الاسلامیة، ج1، ص464.
[6]. طوسی، محمدبن‌الحسن، مصباح المتهجد، فقه‌الشیعة، ج2، ص820.
[7]. ذهبی، شمس‌الدین، سيرأعلام النبلاء، مؤسسةالرسالة، ج15، ص129 و آلوسی، محمودشکری، مختصرالتحفةالاثنی‌عشریة، المطبعة السلفية، ج1، ص219.