بی‌شک تبلیغ دین در جامعه، آثار فردی و اجتماعی فراوانی دارد که یکی از آنها ایجاد وحدت و یکپارچگی در جامعه است.
هرچند تبلیغ دین از اهداف میانی برای رسیدن آموزه‌های دین به مردم و برپایی آن در بین آنهاست؛ ولی آنچنان از اهمیت زیادی برخوردار است که خداوند در قرآن کریم، پیامبران را بر این امر می‌ستاید[1] و حتی به پیامبر آخرالزمان صلی‌الله‌علیه‌وآله در مورد تبلیغ «امامت»، اخطار می‌دهد.[2]
در ادامه به برخی آثار تبلیغ در جامعه اشاره می‌شود:
یک. رسیدن رسالت‌ها و آموزه‌های الهی به مردم
مهم‌ترین وظیفه‌ای که خداوند متعال بر عهده رهبران الهی قرار داده این است که پیام خدا را به مردم برسانند: «فَهَلْ عَلَى الرُّسُلِ إِلاَّ الْبَلاغُ الْمُبين»؛[3] «پس آیا بر عهده پیامبران، جز رساندن آشکار [پیام وحی، وظیفه‌ای] هست؟»
رسیدن روشن و آشکار پیام الهی به مردم، همانند جرقه‌ای است که در فطرت و سرشت درونی انسان‌ها زده می‌شود و زمینه را برای هدایت آنها فراهم می‌سازد.
دو. وحدت و یکپارچگی
ازآنجاکه اندیشه‌ها و گرایش‌ها متفاوت است، این دین و آموزه‌های آن است که مردم را حول یک محور واحد جمع می‌کند و باعث وحدت و یکپارچگی امت اسلام می‌شود.[4]
آری! وحدت و یکدلی مردم برای دشمنان، بسیار گران تمام می‌شود؛[5] زیرا همواره یکی از راه‌های نفوذ و تسلط آنها بر مردم به‌خصوص مسلمانان، تفرقه و پراکندگی آنان بوده است.
سه. ترسانیدن و آگاهی دادن
بی‌تردید در هر اجتماعی افرادی وجود دارند که ساز مخالفت سر داده و امنیت روحی و روانی جامعه را به خطر می‌اندازند؛ به همین خاطر می‌توان یکی از آثار تبلیغ را انذار و ترساندن این‌گونه افراد دانست: «فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَ لِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُون»؛[6] «چرا از هر گروهی از آنان، طایفه‌ای کوچ نمی‌کند تا در دین (و معارف و احکام اسلام) آگاهی یابند و به هنگام بازگشت به‌سوی قوم خود، آنها را بیم دهند؟! شاید (از مخالفت فرمان پروردگار) بترسند، و خودداری کنند»؛ هرچند به دلیل اطلاق آیه، علاوه بر افراد ذکرشده، همه مردم نیاز به انذار دارند.
خطاب این آیه، دانشمندانی هستند که بعد از فراگیری علمِ دین و بازگشت به وطن خویش با انتشار و تبلیغ آموزه‌های دین در بین مردم، آنان را از مخالفت فرمان الهی باز می‌دارند.
پی‌نوشت:
[1]. احزاب: 39.
[2]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسير نمونه، دارالكتب الاسلاميه، ج5، ص3.
[3]. نحل: 35.
[4]. آل عمران: 103.
[5]. شوری: 13.
[6]. توبه: 122.