گزارش‌های مربوط به غضب و خشم حضرت زهرا علیهاالسلام در منابع تاریخی و حدیثی اهل‌تسنن کاملا شفاف و صریح بیان شده‌اند و بر اساس مبانی اهل‌تسنن هیچ یک از آنان اشکال سندی ندارند.
سال‌ها از انحراف سقیفه در میان امت مسلمان می‌گذرد و همچنان اهل‌تسنن با یک چالش مهم دست و پنجه نرم می‌کنند. از یک سو دلایل متعدد قرآنی و حدیثی بر لزوم محبت خاندان پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله به ویژه حضرت زهرا علیهاالسلام دلالت می‌کنند و از دیگر سو گزارش‌های تاریخی و حدیثی گواهی می‌دهند که انتخاب ابوبکر به عنوان خلیفه بی‌دردسر و مسالمت‌آمیز نبوده است. اهل‌تسنن می‌دانند که مهم‌ترین مخالف و معترض به این انتخاب شوم، حضرت زهرا علیهاالسلام بود، از این‌رو تمام تلاش خود را به‌کار بسته‌اند تا این اعتراض و ناراحتی سیدة نساء العالمین را انکار کنند.
البته بسیار طبیعی است که اکثریت امت اسلامی طرفدار خلفای خودخوانده باشند و نتوانند به راحتی، انحراف پیش آمده در صدر اسلام را بپذیرند. چنانچه برای ابلیس بسیار گران بود که پس از هزاران سال عبادت، در برابر انسان خاکی سجده کند و هیچ‌گاه اشتباه خویش را نپذیرفت. با این حال، خداوند نور هدایت را در میان تمام انسان‌ها قرار می‌دهد و حجت را بر همگان تمام می‌سازد. این انسان است که باید گام پایانی را برای انتخاب مسیر صحیح بردارد.
مصادر و منابع متعدد اهل‌تسنن به خشم و ناراحتی حضرت زهرا علیهاالسلام اشاره کرده‌اند و یکی از دلایل آن را غصب و تصرف ظالمانه منطقه فدک دانسته‌اند:
1- صحیح بخاری روایتی را گزارش می‌کند که حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها از ابوبکر میراث خود را طلب کرد، اما ابوبکر با اشاره به یک حدیث جعلی ادعا کرد پیامبران از خود میراث بر جای نمی‌گذارند. آنگاه در این گزارش چنین آمده: «فاطمه دختر رسول‌الله از ابوبکر خشمگین شد و از نزد او بیرون رفت و تا زمان وفاتش با ابوبکر سخن نگفت».[1]
2- در تاریخ طبری نیز حدیثی مشابه حدیث پیشین نقل شده و این نکته اضافه در آن آمده: «علی علیه‌السلام همسرش را شبانه دفن کرد و به ابوبکر اجازه حضور در مراسم دفن را نداد».[2]
3- کتاب الامامة و السیاسة از قدیمی‌ترین منابع تاریخی اهل‌تسنن به‌شمار می‌آید و مفصل‌ترین گزارش را در این رابطه به ثبت رسانده است. در این گزارش به صراحت بیان شده که ابوبکر و عمر برای عیادت به محضر حضرت زهرا علیهاالسلام مشرف شدند، ولی آن بانوی گرامی از شدت ناراحتی از آنان روی برگردانده و حتی پاسخ سلام آنها را ندادند. پس از عذر تراشی و بهانه‌جویی آن دو نفر، صدیقه شهیده فرمود: «خداوند و فرشتگانش را شاهد می‌گیرم که شما دو نفر مرا خشمگین ساختید و رضایت مرا جلب نکردید. اگر پیامبر اعظم را ملاقات کنم، بی‌تردید از شما دو نفر شکایت خواهم کرد». سپس خطاب به ابوبکر فرمودند: «به خداوند قسم که پس از هر نمازی که بخوانم، تو را لعن می‌کنم».[3]
اهل‌تسنن برای رهایی از این احادیث و گزارش‌های صریح و شفاف، چاره‌ای جز اشکال به سند و تضعیف راویان آنها نداشتند، اما به اعتراف عالمان اهل‌تسنن هیچ یک از این احادیث مشکل سندی نداشته و بر اساس مبانی حدیثی اهل‌تسنن قابل پذیرش است.[4]
پی‌نوشت:
[1]. بخاری، محمد، صحیح البخاری، ج5، ص197، باب فرض الخمس، وزارة الاوقاف مصر.
[2]. طبری، محمد، تاریخ طبری، ج3، ص208، دار التراث.
[3]. دینوری، ابن‌قُتیبة، الامامة و السیاسة، ج1، ص30، دارالأضواء.
[4]. عباسی، حسین، غضب الزهراء علیهاسلام، ص12، مرکز الامام المهدی علیه‌السلام.