امام حسین علیه‌السلام به قصد اصلاح امت جد خویش [نه به قصد جنگ] از مدینه خارج شد و در طول مسیر تا کربلا، تمام تدابیر دفاعی را برای حفظ جان خود و خانواده‌اش به کار گرفت.
برخی برای شکستن حرمت امام حسین علیه‌السلام، اینگونه شبهه می‌کنند که خداوند در قرآن کریم، جنگ و خونریزی در ماه‌های چهارگانه را حرام کرده است؛[1] ولی امام حسین علیه‌السلام با اینکه می‌دانست محرم، ماه حرام است، باز به جنگ رفت.
برای پاسخ به این شبهه باید به چند نکته دقت داشت:
یک. آغاز حرکت امام حسین علیه‌السلام از مدینه به طرف مکه، سوم شعبان سال شصت هجری بوده است و حدود چهار ماه و پنج روز در مکه توقف داشت[2] و پس از احساس ناامنی از طرف کارگزاران یزید در مکه و دریافت نامه مسلم‌بن‌عقیل از کوفه مبنی بر حمایت کوفیان به سمت عراق حرکت کرد.[3] پس ابتدای حرکت حضرت در ماه‌های حرام نبوده است.
دو. بر اساس سخنان و خطبه‌هایی که امام حسین علیه‌السلام در مدینه و بین راه ایراد فرمودند، هرگز به قصد جنگ حرکت نکردند؛ بلکه کلام حضرت بر محور اصلاح امت جدشان بوده است: «إِنِّي لَمْ أَخْرُجْ بَطِراً وَ لَا أَشِراً وَ لَا مُفْسِداً وَ لَا ظَالِماً وَ إِنَّمَا خَرَجْتُ أَطْلُبُ الصَّلَاحَ فِي أُمَّةِ جَدِّي مُحَمَّدٍ أُرِيدُ آمُرُ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَى عَنِ الْمُنْكَرِ»؛[4] «به درستی که من از روی سرمستی و سرکشی و فسادانگیزی و ستمگری، خارج نشدم؛ بلکه برای اصلاح در امت جدم محمد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله خارج شدم؛ می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر نمایم».
مؤید اینکه حضرت قصد جنگ نداشتند، همراه بردن اهل‌بیت و خانواده‌اش بود؛ زیرا اگر آنها را همراه نمی‌کرد احتمال داشت به دست یزید اسیر می‌شدند و حضرت را تحت فشار جنگ و یا بیعت قرار می‌دادند.
سه. تمام تلاش امام حسین علیه‌السلام بر حفظ جان خویش و دوری از جنگ بوده است و اینکه از مدینه و مکه خارج شد برای این بود که حضرت، از سوی کارگزاران یزید، تحت فشار بود و خطر جانی جدی برای ایشان داشت؛ بر این اساس حضرت مجبور بود که از مکه نیز خارج شود؛ ولی خواه ناخواه باید به طرف عراق حرکت کند؛ زیرا از طرف کوفیان نامه آمده است. پس اگر به کوفه نمی‌رفت و جای دیگر شهید می‌شد، مورد هجمه واقع می‌شد که چرا به کوفه نرفت.[5]
بنابراین امام حسین علیه‌السلام در تمام طول مسیری که تا کربلا آمد، تا آنجا که می‌توانست سعی داشت که به کربلا و جنگ کشیده نشود؛ ولی یزیدیان او را محاصره کردند و شروع‌کننده جنگ نیز بودند.[6]
پی‌نوشت:
[1]. توبه: 36.
[2]. بلاذری، احمدبن یحیی، انساب الاشراف، دارالتعارف، ج3، ص160.
[3]. طبری، محمدبن جریر، تاریخ طبری، دارالتراث، ج۵، ص۳۸۱.
[4]. ابن اعثم، احمد، الفتوح، دارالاضواء، ج5، ص21.
[5]. رک، حسینی میلانی، سیدعلی، ناگفته‌هايي از حقايق عاشورا، مركز حقايق اسلامي.
[6]. السید ابن طاووس، اللهوف على قتلى الطفوف، العالم، ص100.