ادله اثبات امامت

در منابع شیعه و اهل‌سنت، روایات بسیاری درباره ولایت و امامت امیرالمؤمنین علیه‌السلام نقل شده است. کنارگذاشتن این احادیث به بهانه عدم صراحت، نمی‌تواند بهانهٔ خوبی برای انکار مقام ولایت و جانشینی حضرت علی علیه‌السلام تلقی شود.

پیامبر (صلّی الله علیه و آله) مبین آیات قرآن می باشد، همان طور که تبیین آیات الاحکام بر عهده ایشان است، تبیین آیات امامت نیز بر عهده حضرت می باشد.

هر چیزی که در قرآن نباشد به معنای مردود بودن آن نیست بلکه سنت پیامبر نیز هم تراز با قرآن می باشد و مبین جزئیات و تعیین کننده مصداق آیات الهی است.

بسیاری از علمای اهل تسنن «امامت» را از اصول دین دانسته و منکر آن را کافر و بدعت‌گذار قلمداد کرده‌اند.

در بررسی ضرورت اعتقاد به امامت به این نتیجه می رسیم که اگر ما به خاتمیت اسلام معتقد باشیم، باید به امامت نیز اعتقاد داشته باشیم .

امام برای جامعه مانند عقل است برای انسان که خداوند او را راهنمای اعضا و جوارح انسان قرار داده است.

مردی از شام به مدینه آمد و با اصحاب امام صادق(علیه‌السلام) مناظره کرد و در همه مناظرات شکست خورد و در خصوص امامت نیز با هشام بن حکم صحبت کرد و در مقابل استدلال هشام سکوت کرد و سخنی برای گفتن نداشت.

قرآن کریم در آیه 59 سوره نساء دستور می‌دهد که از «اولوالامر» بدون چون و چرا اطاعت کنید، و لازمه این اطاعت مطلق، عصمت اولوالامر است و در جامعه اسلامی معصومی به جز ائمه اطهار شیعه وجود ندارد.

معنایی که در قرآن و روایات در مورد مقام امام بیان شده معنای فراتر از امامت ظاهری است که ریاست اجتماعی در صورت تحقق تنها ظهورِ بخشی از مقامات الاهی امام است و نظریه انـسان کامل به عنوان یکی از مهم تریـن بحثها در عرفان اسلامی با تفاسیری که عرفا از آن داشته اند همان چیزی است که در مذهب امامیه تحت عنوان امامت و ولایت تکوینی بر آن تاکید شده است.

امامان از کجا و چگونه متوجه می شدند که به امامت رسیده‌اند؟

پاسخ به شبهات امامت

 شیعه تنها یک بعد از امامت را گرفته است در حالی که در امامت پنج مسئله مطرح است، مسئله معرفت، محبت