عرفان‏

چکیده: تجليل و انتقاد از يك فرد، هرگز با هم تناقض و منافات ندارد. چرا كه نفي و اثبات، بر مسئلة واحد بار نمي‌شود. به عبارت ديگر تجليل جهت افكار و اشعار و انديشه‌هاي متعالي است و نقد در غير آن، بنابراين هرگز هنگام نقل ابيات مورد نقد مثنوي، از مولوي، با عبارات ستايشگري، چون عارف رومي و ملاّي رومي و ... ياد نمي‌كنند.

چکیده: اين حديث را فقط ابوبكر شنيده و عائشه تصديق كرده و يا به عكس. ولي چگونه است كه ابوبكر شهادت علي، حسنين، ام يمن و زهرا اطهر را قبول نمي كند در حالي كه شهادت چند نفر بالاتر از شهادت يك نفر است حضرت به هيچ وجه نفرمود فدك از پدرم به من ارث مي رسد، بلكه مي فرمودند كه چون پدرم در حال حياتش اين سرزمين را به من بخشيده است و شاهداني نيز آورد، پس ابوبكر حق مصادره آن را ندارد.

چکیده: در تأثير دعا واذكار هم از نظر ديني در رفع درد و بلاها بحثي نيست و حتي از نظر علمي هم مسئله مورد تأييد مي باشد ولي از آنجا كه براي دعاها سندي ذكر نشده نمي توان مشخص كرد كه كداميك از دعاها صحيح و مطابق واقع است.
با همه اين اوضاع مي شود از دعاها و دستورات آن به اين اميد كه شايد از معصوم صادر شده باشد و مطابق واقع باشد، استفاده برد.

چکیده: اطمينان به روايت، ممكن است از جهت سند، يا دلالت، يا قراين ديگر، و يا مجموع آنها به دست آيد. گاه يك روايت با سند صحيح، ممكن است اطمينان آور نباشد. هر چند بتوان به لحاظ صحت سند بر طبق آن عمل كرد. اما روايتي با سند حسن، يا حتي ضعيف، از راههاي ديگر اطمينانآور باشد. بنابراين. ارزيابي سند يا دلالت به تنهايي،‌ نميتواند ملاك اطمينان يا عدم اطمينان باشد.

چکیده: علماي شيعه، چيزي كه بعد از قرآن مورد توجّه قرار دادند. حديث، علم الحديث، دراية الحديث و علم الرجال بوده است«حديث»:  قول، فعل و تقرير معصومان  را حكايت مي‌كند.ب) «علم الحديث»: مشتمل بر اصول و قواعدي است كه با استفاده از آن مي‌توان قول، فعل و امضاء عملي معصوم را شناخت. ج) «دراية الحديث»: دانستن قواعدي كه به كمك آن مي‌توان به معاني و مفاهيم حديث پي برد.د) «علم رجال»: بررسي راويان حديث و ناقلان آن‌ها و رجال سند از جهت وثاقت مي‌باشد.

چکیده: برخي از كساني كه مخالف آراء و نظريات شيخ محي الدين بوده اند، به وي القاب ناپسندِ مميت الدين و ماحي الدين روا داشته اند. اولين كسي كه او را مميت الدين خواند، شيخ احمد احسائي بود. مرحوم سيد محمد حسين حسيني تهراني مي نويسد: «شيخ احمد احسائي مردي بود زاهد و عابد و خوش حافظه ولي بدون استاد خواست تا مطالب حكما را دريابد و شروع كرد به مطالعه كتب حكمت و حقيقت مطلب آنها را نفهميد و دچار سرگشتگي و تحير شد...

چکیده: از روايات به دست مي آيد كه مردم نيز وظيفه دارند كه به محضر علما و بزرگان برسند و از معنويت و معرفت و علم آنها استفاده كنند. بهترين ساعات عمر انسان، همان لحظاتي است كه در محضر عالمي نشسته و از معنويت و علم او بهره مي گيرد.
در مجموع بايد گفت: از نظر اسلام، وظيفه، طرفيني است و هر كدام از عالم و مردم در قبال همديگر، وظايف خاصي دارند كه بايد بدان عمل كنند.

چکیده: اين كتاب درياي لبريزي است كه در پيمانه نمي‌گنجد و مؤلّف آن پيشواي والا مقامي است كه بلنداي شخصيّت او، با هيچ مقياسي قابل اندازه گيري نيست. كتابي كه پيش رو داريد از بهترين كتابهايي مي‌باشد كه در اين زمينه نگارش يافته است، در اين كتاب تمام مطالبي كه مربّيان دربارة عبادت خدا فهميده‌اند، وجود دارد.

چکیده: شيخ مفيدا در خانه خود را بست و بيرون نيامد. اما از ناحيه مقدسه حضرت صاحب الزمان ـ عليه السّلام ـ توقيعي براي شيخ صادر شد كه: بر شماست فتوا دادن و بر ماست كه نگذاريم شما در خطا واقع شويد. با صدور اين توقيع، شيخ مفيد بار ديگر به مسند فتوا نشست ... .

چکیده:

چکیده: شهود حقائق، بر كسب معارف از راه عقل، برتر است و از اينرو عارف بر عاقل برتري دارد. ولي كمال آدمي در عاقل و عارف بودن است و در مراتب پائينتر از انسان كامل، نميتوان يكي را بر ديگري ترجيح داد. زيرا هر يك از عقل و شهود ويژگياي دارد كه ديگري ندارد پس به هر دو بايد به اندازه كافي پرداخته گردد.

چکیده:علماي بزرگ، براي رسيدن به مقاصد مادّي خود، به اينها توسّل جويند. شايد خداوند به عارفي اين قدرت‌هاي معنوي را بدهد، امّا او حتّي يك بار هم از آنها استفاده نكند. البتّه موقعي هم كه استفاده مي‌كند، به اذن خداوند و در راه او استفاده مي‌كند. آنچه براي اولياي خدا ماية افتخار است، تقوا و كسب فضايل انساني و خدمت در راه خداست.