پيامبر هنگامی كه با اشاره سائل به فرد مورد نظر نگاه كرد، متوجه شد كه او علی بن ابی طالب عليه السلام می‌باشد. دوباره پرسيد:
- او در چه حالی انگشتر را به تو بخشيد؟
- او در حال ركوع آن را به من داد.
در اين هنگام، پيامبر اين آيه شريفه را تلاوت كرد: «اِنَّما وَ ليُّكُمُ اللّه ُوَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ ءامَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلوةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكوةَ وَ هُمْ راكِعُونَ»(4)
علامه شيخ عبدالحسين امينی شصت و شش نفر از دانشمندان اهل حديث و استوانه‌های روايی اهل سنت را با نام و نشانی دقيق كتابهايشان فهرست كرده و متن حديثی را كه حاوی انطباق آيه مذكور با شخص علی عليه السلام است از انس بن مالك نقل می‌كند و در آخر می‌افزايد: «مضمون اين حديث در اين كتابها موجود است و همه آنها تصريح دارند كه اين آيه در مورد خاتم بخشی حضرت اميرمؤمنان علی عليه السلام در مسجد نبوی نازل گرديده است.»(5)
اين مسئله آن قدر معروف و مشهور می‌باشد كه بسياری از شعرای فارس و عرب در مورد آن شعرها سروده و قصيده‌ها گفته‌اند. حسان بن ثابت قصيده معروف خود را اين گونه سرود و به محضر علی عليه السلام تقديم داشت:
اَبا حَسَنٍ تَفْديكَ نَفْسی وَ مُهْجَتِی وُ كُلُّ بَطيی‌ءٍ فِی الْهُدی وَ مُسارِعُ
«ای اباالحسن! جانم و قلبم فدای تو باد! و جان و دل هر كس كه در راه هدايت تند يا كند گام بر می‌دارد، فدايت باد!»
اَيَذْهَبُ مَدْحی وَ الْمُحِبّينَ ضائِعا وَ مَا الْمَدْحُ فی ذاتِ الاِْلهِ بِضائِعٍ
«آيا مدح من و دوستانت تباه خواهد شد؟ نه، هرگز مدحی كه در راه خدا انجام شود، تباه و ضايع نمی‌گردد.»
فَاَنْتَ الَّذی اَعْطَيْتَ اِذْ اَنْتَ راكِعٌ فَدَتْكَ نُفُوسُ الْقَوْمِ يا خَيْرَ راكِعٍ
«تويی آن كس كه در هنگام ركوع بخشيدي! جان همه مسلمانان به فدايت‌ای بهترين ركوع كننده!»
بِخاتَمِكَ الْمَيْمونِ يا خَيْرَ سيِّدٍ و يا خَيْر شارٍ ثُمَّ يا خَيْرَ بائِعٍ