هرچند ابن تیمیه تلاش می‌کند فضایل و مناقب اهل‌بیت علیهم‌السلام را مخفی کرده و دامن دشمنان آنان را پاک کند؛ ولی شهادت امام حسین علیه‌السلام و دشمنی یزید را نتوانسته از صفحه تاریخ محو نماید.
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله تا پایان عمر شریفش، از امام حسین علیه‌السلام تمجید کرده و از فضایل، قضایا و شهادتش برای مردم سخن گفته است؛[1] بنابراین علمای اهل‌تسنن، هرچند بسیاری از سخنان پرتکرار پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله را انکار می‌کردند؛ ولی شهادت امام حسین علیه‌السلام را نه تنها نتوانستند انکار کنند؛ بلکه در بین آن‌ها مشهور است.[2]
بسیاری از دانشمندان اهل‌تسنن، قاتلان امام حسین علیه‌السلام را مورد مذمت قرار داده و حتی برخی، آن قاتلان را لعن می‌کنند. در این میان ابن تیمیه که یکی از متعصبان اهل‌تسنن است، به لعن قاتلان امام حسین علیه‌السلام تصریح کرده است.
لعن قاتلان امام حسین علیه‌السلام
هرچند ابن تیمیه در بسیاری از موارد سعی دارد روایاتی که در فضایل اهل‌بیت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و به خصوص امامت و ولایت آن‌هاست را با توجیحات و توضیحات مختلف از اعتبار ساقط کند و یا عدم دلالت آن‌ها را به خواننده القا کند؛ ولی با این حال، شهرت و وضوح برخی قضایا مانند شهادت امام حسین علیه‌السلام به اندازه‌ای است که نتوانسته آن را مخفی کند.
ابن تیمیه در مورد قیام حضرت، مواردی را تصریح می‌کند:
یک. زمانی که از او در مورد یزید سؤال می‌کنند، می‌گوید: «لَا نَسُبُّهُ وَ لَا نُحِبُّهُ»؛[3] «او را سب و لعن نمی‌کنیم و[از سویی هم] او را دوست نداریم».
دو. در جواب اینکه یزید ظالمانه امام حسین علیه‌السلام را به شهادت رساند؛ پس چرا او را لعن نمی‌کنید، می‌گوید: ما خصوصِ شخصِ کسی را لعن نمی‌کنیم و مانند قرآن همه ظالمان را لعن می‌کنیم.
سه. بعد از اینکه ابن تیمیه به وجوب محبت اهل‌بیت علیهم‌السلام اقرار می‌کند، در مورد خصوص شهادت امام حسین علیه‌السلام می‌نویسد: «وَ أَمَّا مَنْ قَتَلَ الْحُسَيْنَ أَوْ أَعَانَ عَلَى قَتْلِهِ أَوْ رَضِيَ بِذَلِكَ فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللَّهِ وَ الْمَلَائِكَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ؛ لَا يَقْبَلُ اللَّهُ مِنْهُ صَرْفًا وَلَا عَدْلًا»؛[4] «کسی که امام حسین علیه‌السلام را به‌شهادت رساند، یا در کشتنش کمکی کرد، یا به آن راضی بود، لعنت خدا و ملائکه و تمام مردم بر او باد و خدا از او عوض و یا چیزی که لعن را از او برگرداند، نمی‌پذیرد».
بنابراین هرچند ابن تیمیه سعی دارد از لعن مستقیم و صریح یزید، فرار کند؛ ولی این جملات به روشنی بیانگر این واقعیت است که وی یزید را از جمله قاتلان امام حسین علیه‌السلام می‌داند.
نکته پایانی اینکه ابن تیمیه، در جای دیگر، قیام امام حسین علیه‌السلام را فتنه‌ای می‌داند که نه به مصلحت دین است و نه دنیا[5] و یزید را در این امر تطهیر می‌کند.[6]
پی‌نوشت:
[1]. ابن طاووس، علی بن موسی، اللهوف، انوارالهدی، ص13.
[2]. نگرش اهل تسنن به کربلا.
[3]. ابن تیمیه، احمدبن عبدالحلیم، مجموع الفتاوى، مجمع الملك فهد، ج4، ص487.
[4]. همان.
[5]. ابن تیمیه، احمدبن عبدالحلیم، منهاج السنة، جامعةالامام، ج4، ص530.
[6].همان، ص572.